Má fhaighimse bás,
ní mór duitse fanacht beo
chun mo scéalsa a insint
mo chuid giuirléidí a dhíol
ruainne éadaigh a cheannach
agus cúpla téad,
(bíodh sé bán ags ruball fada air)
chun go mbeadh radharc ag páiste,
áit éigin i nGaza
agus é ag stánadh ar neamh
ag feitheamh lena dhaid a theith
agus lasracha thart air –
gan slán a rá le héinne
lena cholainn féin fiú amháin
leis féin fiú amháin,
chun go mbeadh radharc aige
ar an eitleog, m’eitleogsa a dheinis-se, ar foluain in airde,
agus ceapfaidh sé ar feadh meandair gur aingeal é
atá ag tabhairt an ghrá ar ais leis.
Má fhaighimse bás,
bíodh an dóchas tríd,
bíodh sé ina eachtra.
